Η αλήθεια είναι...

...
Οτι το ποίημα "Ο διακονιάρης" δεν ειναι δικό μου.

Μου το χάρισε ο ενδοξώτατος Κύριος Κώστας
που έρχεται και με βρίσκει εκει στο φαράγγι
με τον γεναιότατο Κύριο Ηρακλή...
Καθόλου δε φοβούνται οι ατρόμητοι...

Κατεβαίνουν τους γκρεμούς λες και πάνε στο καφενείο.

...μα δείτε τον Κύριο Κώστα απο που στην ευχή κατεβαίνει



τελείως ατρόμητος !


και με τι θάρος κυκλοφορεί εκεί στα γρεμνά
(φαίνεται και η σπηλιά μου στο βάθος)




και τι να πώ για τον Ατρόμητο Κύριο Ηρακλή
δείτε βλέμμα αετού και λύκου
στην άκρη του χάους ατρόμητος και γενναίος


μάλλον εδώ φαινεται το βλέμμα που έβγαλε τα γυαλιά...



και είναι και ποιητές ευαίσθητοι όσο δε παίρνει άλλο
και μεγάλοι ποιητές!
(το διάβασα ο ίδιος που το λένε οι άλλοι ποιητές που διαβάζουν τα ποιήματά τους...
-όλοι οι ποιητές ειναι καλοί ανθρώποι-
συνέχεια λένε ο ένας στο άλλο πόσο μεγάλος ποιητής ειναι ο άλλος και πόσο τους συγκίνησε
το ποίημά του...
πιο καλοί άνθρωποι δεν υπάρχουν!)
και ιδιαίτερα οι φίλοι μου
που έχουν και άλλα προτερήματα κρυφά και φανερά
που δε με φτάνουν ώρες να τα λέω
Ο Κύριος Ηρακλής μου χάρισε τα παπούτσια του

(γι αυτό ειναι ξυπόλυτος στην άκρη του χάους ο ατρόμητος)
και γράφει και μαντινάδες στις ποιήτριες .....

και ο Κύριος Κωστας είναι και επιστήμων..
και μου χάρισε το πατελόνι του

(αλλά δε θα βάλω τη φωτογραφία που στέκεται αγέρωχος στην άκρη του χάους παρόλο που έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον διότι φαίνεται (στο βλέμμα του) η τεράστια ανδρεία του)

σας προσκυνώ ενδοξότατοι φίλοι μου


να!
δείτε και το καταρράκτη για να μη νομίζετε πως λέω ψέματα..


πως να μην είμαι χαρούμενος που έχω τέτοιους φίλους




ο διακονιάρης