Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

ο διακονιάρης


Τρείς μέρες βρέχει στα χαμηλά
χάθηκε η θάλασσα χάθηκε ο κάμπος
τρεις μέρες βρέχει στο βουνό
τρεις μέρες βρέχει στο φαράγγι.

Όταν ξεκόψει
θα βγω απ τη σπηλιά μου
που μ έχει ο βράχος αγκαλιά
που βρέχεται
στη αγκαλιά του ουρανού
και θα πεινώ.

Θα βγω απ το φαράγγι
και θα σταθώ
να μυρίζομαι στον αποβροχάρη αέρα
τους βρεγμένους βράχους
τη κορφή
και τη φωτιά στα τζάκια
των ανθρώπων
που έχουν νου
και σπίτια και φωτιά

Όταν χτυπώ τις πόρτες τους
βγαίνουνε οι νοικοκυρές
να μου δώσουνε ψωμί
και χαμόγελο
βγαίνουν και οι γερόντοι .
Kουνούνε τη κεφάλα τους
και λένε
-κρίμα το άνθρωπο-
μου δίδουν οι νοικοκυρές
ψωμί και παξιμάδι
και τους φιλώ τα χέρια.
Έτσι μου μάθανε οι κατσίκες
όταν τους δίνω το ψωμί
στο στόμα.

Έχω τρεις φαντές πατανίες
ναι τρείς!
τη νύκτα που βγαίνει το φεγγάρι
στους γκρεμούς
και τρέχει ο καταρράκτης

είναι η σπηλιά μου νοτική
-μάτι του κύκλωπα του βράχου-
σα φωλιά χωρίς βάθος ,πίσω από το πέτρινο βλέφαρο
και πότε κοιμούμαι έτσι
να βλέπω του φεγγαριού τα όνειρα
στη μέση του πελάγους
πότε αλλιώς
να βλέπω το καταρράκτη με τ άσπρα νερά
να πέφτουνε στη ψυχή μου
να τη ποτίζουν γάλα
και δε μπορώ να μη γελώ
στη αγκαλιά του βράχου
και στο φώς του φεγγαριού
και δε μπορώ να μη γελώ
όταν φιλώ τα χέρια τους
γιατί καταλαβαίνουν οι γυναίκες
οι άντρες όχι
μόνο κουνούνε τη κεφάλα τους σα τους τράγους
και λένε
-κρίμας Θεέ μου το άνθρωπο-
και λένε
έλα να πιείς μια ρακή
δε καταλαβαίνουν
ότι πρέπει πρώτα να περάσω από τα σπίτια
να μου πετάξουν πέτρες τα μικρά
και οι γριές τις βέργες τους
να με γαυγίσουν και οι σκύλοι
να μετά φύγω.

Γιατί είμαι του φαραγγιού ο διακονιάρης
και πρέπει έτσι να γίνουν τα πράγματα.
…….
Γελά ο βράχος μου που τον χαϊδεύουν τα νερά
στην αγκαλιά του ουρανού
γελώ και γω στην αγκαλιά του βράχου

και έχω φεγγάρια , πέλαγος ,φαράγγι, καταρράκτη
πολλά πολλά μικρά παιδιά να μου πετούνε πέτρες
σκύλους να μου γαυγίζουνε
γερόντους να λυπούνται
και έχω και τρείς φαντές πατανίες
ολόκληρες.

8 σχόλια:

meril είπε...

Tι να πω.....
Αυτό δεν είναι ποίημα είναι βράχος που κυλά να συνθλίψει τον επίπλαστο κόσμο μας

διακονιάρης είπε...

Πως να ευχαριστήσω τη ευγένειά σου Κυρία Μεριλ που δεν έχω τίποτε να ανταποδώσω παρα μόνο το ευχαριστώ.

meril είπε...

"Την ευγένεια σου κυρία Μεριλ?"
Σαφώς και η επίσκεψή μου στο μπλογκ σου είναι επιλογή μου και βέβαια αποτελεί δικαίωμά σου το ύφος που χρησιμοποιείς
Τώρα αν ο σαρκασμός, που δεν θα αντειπώ χρειαζούμενος είναι, βρίσκεις πως μου ταιριάζει ....δεν θα προσθέσω κάτι αν και ελπίζω να μην τον εξαντλείς (ένα τόσο πολύτιμο όπλο) στους επισκέπτες σου

διακονιάρης είπε...

δεν ειναι σαρκασμός ....
λυπάμαι που σε έκαμα να πιστέψεις κάτι τέτοιο
αλλά πως να εκφραστώ ο διακονιάρης..

meril είπε...

O κακομοίρης....
Δουλευόμαστε μεταξύ μας και δεν κάνει....

Αλλά έτσι κι αλλιώς δίκιο μπορεί να χεις.... Λίγο ως πολύ ρόλους παίζουμε όλοι.... Εσύ επέλεξες αυτόν....
Άσχετο

Ανώνυμος είπε...

μ' αρεσουνε πολύ οι φαντεs πατανιεs σου
γιατί είναι πολύ όμορφες
και ειναι απο καλλα υλικα.ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΥΡΙΓΜΑ ΣΟΥ και το αντιλαβανομαι
για τα αλλά σου σκεπάσματα κουβέντα..
και οι γκρεμοί σου καλοί είναι...
ωραία γραφή
χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω
ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΟΥΖΟΥΛΕ
[ΔΙΑΚΟΝΙΑΡΗ]

Λορελάη είπε...

Χμ... κάτι μου λέει ότι συνέχεια στον "αποβροχάρη αέρα" στέκεσαι, που φέρνει όλες τις μυρωδιές...
Καλό ταξίδι διακονιάρη :)

διακονιάρης είπε...

Ευχαριστώ Κυρία Λορελάη.
Εχετε δίκιο. που αλλού να σταθώ ο κακομοίρης...