ο διακονιάρης

Τρείς μέρες βρέχει στα χαμηλά
χάθηκε η θάλασσα χάθηκε ο κάμπος
τρεις μέρες βρέχει στο βουνό
τρεις μέρες βρέχει στο φαράγγι.

Όταν ξεκόψει
θα βγω απ τη σπηλιά μου
που μ έχει ο βράχος αγκαλιά
που βρέχεται
στη αγκαλιά του ουρανού
και θα πεινώ.

Θα βγω απ το φαράγγι
και θα σταθώ
να μυρίζομαι στον αποβροχάρη αέρα
τους βρεγμένους βράχους
τη κορφή
και τη φωτιά στα τζάκια
των ανθρώπων
που έχουν νου
και σπίτια και φωτιά

Όταν χτυπώ τις πόρτες τους
βγαίνουνε οι νοικοκυρές
να μου δώσουνε ψωμί
και χαμόγελο
βγαίνουν και οι γερόντοι .
Kουνούνε τη κεφάλα τους
και λένε
-κρίμα το άνθρωπο-
μου δίδουν οι νοικοκυρές
ψωμί και παξιμάδι
και τους φιλώ τα χέρια.
Έτσι μου μάθανε οι κατσίκες
όταν τους δίνω το ψωμί
στο στόμα.

Έχω τρεις φαντές πατανίες
ναι τρείς!
τη νύκτα που βγαίνει το φεγγάρι
στους γκρεμούς
και τρέχει ο καταρράκτης

είναι η σπηλιά μου νοτική
-μάτι του κύκλωπα του βράχου-
σα φωλιά χωρίς βάθος ,πίσω από το πέτρινο βλέφαρο
και πότε κοιμούμαι έτσι
να βλέπω του φεγγαριού τα όνειρα
στη μέση του πελάγους
πότε αλλιώς
να βλέπω το καταρράκτη με τ άσπρα νερά
να πέφτουνε στη ψυχή μου
να τη ποτίζουν γάλα
και δε μπορώ να μη γελώ
στη αγκαλιά του βράχου
και στο φώς του φεγγαριού
και δε μπορώ να μη γελώ
όταν φιλώ τα χέρια τους
γιατί καταλαβαίνουν οι γυναίκες
οι άντρες όχι
μόνο κουνούνε τη κεφάλα τους σα τους τράγους
και λένε
-κρίμας Θεέ μου το άνθρωπο-
και λένε
έλα να πιείς μια ρακή
δε καταλαβαίνουν
ότι πρέπει πρώτα να περάσω από τα σπίτια
να μου πετάξουν πέτρες τα μικρά
και οι γριές τις βέργες τους
να με γαυγίσουν και οι σκύλοι
να μετά φύγω.

Γιατί είμαι του φαραγγιού ο διακονιάρης
και πρέπει έτσι να γίνουν τα πράγματα.
…….
Γελά ο βράχος μου που τον χαϊδεύουν τα νερά
στην αγκαλιά του ουρανού
γελώ και γω στην αγκαλιά του βράχου

και έχω φεγγάρια , πέλαγος ,φαράγγι, καταρράκτη
πολλά πολλά μικρά παιδιά να μου πετούνε πέτρες
σκύλους να μου γαυγίζουνε
γερόντους να λυπούνται
και έχω και τρείς φαντές πατανίες
ολόκληρες.