Φέσκλα

...

Ο ποιητής (όπως θα έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός)
έχει μια εικόνα στο νου του.
Τον παράτολμο αναρριχητή των νοτικών γκρεμών των Αστερουσίων ορέων
μόνο
απογευματινή ώρα ηλιόλουστης μέρας
καρφωμένο από τον ήλιο
στον κατακόρυφο βράχο
που ατενίζει τη θάλασσα του Λυβικού
αφοσιωμένο
στη λεπτομέρεια των κινήσεων
από τη οποία κρέμεται η ζωή του
να αντιλαμβάνεται
εκείνο το ον
που με διπλωμένες τις φτερούγες
τον κοιτάζει
καθισμένο στο απρόσιτο διάζωμα
γυμνό
ελαφρά γερτό το κεφάλι
όπως όταν παρατηρούν τα παιδιά και τα ζώα
με το βλέμμα ήρεμο
ειρηνικό
και απροσπέλαστο.


.

Ο ποιητής (όπως θα έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός)
έχει άλλη μια εικόνα στο νου του.
Ένα βιολί
που η «ψυχή» του έφυγε από τη θέση της
και ο ήχος του είναι
σαν το έρημο πουλί
όπου φτερά δεν έχει.

Ο ποιητής είδε το βιολί
να είναι
το πνεύμα του γενναίου άνδρα
διότι γνωρίζει
(αυτό που δε γνωρίζουν οι πολλοί)
ότι όπως το ταπεινό εκείνο και το ασήμαντο ξυλάκι
η «ψυχή»
αν δε είναι στη θέση του
ακυρώνει το υπέροχο όργανο
έτσι και το πνεύμα των ανθρώπων
ακυρώνεται
όταν η ψυχή τους
δεν είναι στη θέση της.


Ο ποιητής είδε το πλάσμα των γκρεμών
με το απροσπέλαστο βλέμμα
να βυθίζει το αριστερό του χέρι
στο στήθος του ανδρός
που είχε ο ήλιος του απομεσήμερου
και ο κίνδυνος του θανάτου καρφώσει
στο βράχο
και να βάζει τη ψυχή του στη θέση της.
να ανοίγει τις φτερούγες
και να χάνεται στους γκρεμούς.

Ο ποιητής είδε τον γενναίο αναρριχητή
να αποχαιρετά τους γκρεμούς
με το βλέμμα ήρεμο
ειρηνικό
και για πάντα
απροσπέλαστο

Το όνομα του Όντος
είναι γνωστό.
Λέγεται Φέσκλα
και είναι το Λιοντάρι του Θεού
στον ήλιο.